نانوایی را در نظر میگیریم که شب، برای درست کردن خمیر، آب را بر روی آرد میریزد. و این همه در این کار زحمت میکشد تا آب را در داخل همه ذرات آن فرو ببرد. بعد هم صبح با چه زحمتی همین خمیر را میگذارد در تنور و این آب را که خودش ریخته بود، بیرون میکشد. آیا باید بگوئیم نانوا کار بیهودهای انجام میدهد؟! اتفاقاً همین است که مراتب تکامل را طی میکند و به نتیجهای میرسد که در این مسیر تربیت، قوه به فعل میرسد، وگرنه نان به این خوشمزگی، در همان قوه میماند. اما این تربیت (فرو بردن آب و بعد بیرون کشیدن همان آب، بوسیله آتش) آن قوه را به فعل میرساند.
هدف از خلقتبازگشت به خداقوه و فعل
©تمام حقوق این سایت برای ندای پاک فطرت محفوظ می باشد